Η Κυριακή του Σεισμού (παρτ του)

…είχα βγει στον κήπο που λέτε, κι ενώ οι σεισμικές δονήσεις συνεχίζονταν, με πλήρη αναισθησία είχα στρίψει τσιγάρο και περίμενα τους δικούς μου να με αναζητήσουν. Κι επειδή το πράμα καθυστερούσε σκεφτόμουν διάφορα πιθανά και απίθανα σενάρια. Λες εξ’ αιτίας των χρόνων απουσίας μου απ’ το νησί και το πατρικό να μην έχουν συνηθίσει στην παρουσία μου τους τελευταίους μήνες; Λες να ισχύουν τελικά οι υποψίες μου περί υιοθεσίας καθότι, όπως συχνά λέει ο φάδερ, καθόλου δεν τους μοιάζω; Λες να το ‘παθε το εγκεφαλικό η μάνα μου και να μου μείνει αμανάτι σαν το φίκο; 

Για τούτο το τελευταίο περισσότερο είπα να ανέβω εγώ τη σκάλα και να τους ψάξω. Ένα θα σας πω. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που κράτησε ο σεισμός η μανούλα είχε προλάβει να βάλει μπότες, μπουφάν, σκούφο, κασκόλ, γάντια, να πάρει αγκαλιά μια κουβέρτα και να πεταχτεί στο δρόμο. Μάγκες για αυτή της την ταχύτητα ή πρέπει να μπει στο Γκίνες ή να πάει στους επόμενους Ολυμπιακούς!

Ρεύμα εννοείται δεν είχαμε, αλλά ποιος χέστηκε για τη Forthnet και το wifi όταν έχει mobile internet στο υπερσύγχρονο φαμπλετάκι του; Κι όπως εσείς γκουγκλάρετε τώρα τι εστί φαμπλετάκι, έτσι κι εγώ έψαχνα να βρω τι δίνει η Ουψάλα για το σεισμό, για να πέσω πάνω στις πρώτες πληροφορίες για ζημιές σε μαγαζιά και σπίτια.

Φακ. Το μαγαζί. Κυρία και ψύχραιμη εγκαταλείπω τη φαμίλια στο έλεος του Εγκέλαδου και κατηφορίζω στη λεωφόρο να δω τι έχει απομείνει απ’ το βιβλιοπωλείο. Εγώ κι ο Γουλιέλμος της Μπάσκερβιλ να σώσουμε τα χειρόγραφα μέσα απ’ τα συντρίμμια! (Αφεντικό θέλω αύξηση. Τέλος).

Η νύχτα της Κυριακής βρήκε το μισό Λεγατέικο στα κρεβάτια του και το άλλο μισό στο αυτοκίνητο, ενώ ένας λεπτομερής έλεγχος από υπόγειο σε σοφίτα έφερε στο φως τη μια, μεγάλη, τραγική απώλεια. 16 μπουκάλια κρασιού, θύματα των 5,8 ρίχτερ (6 κατά την Ουψάλα) και της προσπάθειας μου να περιορίσω την κατανάλωση αλκοόλ από την Πρωτοχρονιά και δώθε!

Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον. Σ’ αυτή τη ζωή, ό,τι φάμε, ό,τι ΠΙΟΥΜΕ κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας παίδες!

Η Κυριακή του Σεισμού (παρτ ουάν)

Λάθος πρώτο. Η επιλογή της μέρας. Κυριακή.

Διότι φίλε μου, ο Θεός ο ίδιος, μετά από μια βδομάδα δημιουργίας, Κυριακή την έριξε στις ξάπλες, εγώ το δόλιο μετά από μια βδομάδα τρεξίματος σε μαγαζί, ιδιαίτερα (καθότι και προφεσόρα), διαβάσματα και αϋπνίες, δε δικαιούμαι μια μέρα ξάπλας και τεντώματος με μουσικές αγαπημένες – και τη μουρμούρα της μάνας μου, κλασικό παράσιτο ραδιοφώνου;

Λάθος δεύτερο. Η επιλογή της ώρας. 15:56

Διότι τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι. Αναπαύομαι. Ήτοι, χώνομαι κάτω από το πάπλωμα, βουτάω βιβλίο σένιο από το ράφι, καταπίνω τα μπινελίκια που αβίαστα μου έρχονται στο στόμα για τις άθλιες μουσικές επιλογές του γείτονα και αγνοώ παραδειγματικά το βόμβο της δόνησης του κινητού (καθότι το έγκλημα ορθά μελετημένο κι οργανωμένο).

Λάθος τρίτο. Η ένταση και η διάρκεια.

Διότι μεγάλε, όταν αποφασίζεις να πας ακάλεστος στο πάρτυ, πιάνεις μια γωνία και κοιτάς να περάσεις απαρατήρητος, στουμπώνοντας καναπεδάκια και free champagne όλο το βράδυ. Δε χτυπάς, δε βάρας, δε σπας τα πιατοπότηρα της οικοδέσποινας, δεν κάνεις τον κακό χαμό το μαύρο. 

Τούτα τα τρία θανάσιμα αμαρτήματα, μ’ έκαναν να εγκαταλείψω άρον άρον τη βολή μου και να βρεθώ στον κήπο αγκαλιά με το σκύλο, περιμένοντας ποιος από τους γονιούς μου τους αγαπητούς θα αναζητήσει το πρωτοπαίδι του.

Του μπι κοντίνιουντ…

Οι Δευτέρες της ζωής μου

Δεν είναι πως τις μισώ.

Απλά οι Δευτέρες για μένα είναι σαν τις μονές κάλτσες στο συρτάρι. Εκνευριστικές. Και όλιγον τι άχρηστες.

Παλαιόθεν η ύπαρξη τους κατέστρεφε τις πιο υπέροχες Κυριακές μου.

Διάβασε. Έχεις σχολείο αύριο. Μην ξενυχτήσεις. Έχεις δουλειά αύριο. Μην πιείς. (καλά αυτό δεν παίζει, άκυρο).

Είναι σκουντούφλικες και ύπουλες. Και καταστρέφουν και τις Τρίτες.

Γιατί υπάρχει πάντα εκείνη η ατελείωτη λίστα πραγμάτων που πρέπει να γίνουν και που κλασικά μετατίθενται για την επομένη.

Διότι τις Δευτέρες βαριέσαι. Απλά βαριέσαι.

Κι αν (τρώμε μεν) και τρωγόμαστε που δεν έχουμε τις αναλογίες της Bellucci είναι γιατί με Δευτέρα ούτε τ’ αμάξι δεν ξεκινάει, όχι δίαιτα.

Και να μου το θυμηθείτε. Και η Δευτέρα Παρουσία, αν πέφτει Δευτέρα, άθλια θα είναι. Και εργάσιμη!

(όχι τυχαία, το κείμενο για τις Δευτέρες μου, σας το ποστάρω Τρίτη!)