Η Κυριακή του Σεισμού (παρτ του)

…είχα βγει στον κήπο που λέτε, κι ενώ οι σεισμικές δονήσεις συνεχίζονταν, με πλήρη αναισθησία είχα στρίψει τσιγάρο και περίμενα τους δικούς μου να με αναζητήσουν. Κι επειδή το πράμα καθυστερούσε σκεφτόμουν διάφορα πιθανά και απίθανα σενάρια. Λες εξ’ αιτίας των χρόνων απουσίας μου απ’ το νησί και το πατρικό να μην έχουν συνηθίσει στην παρουσία μου τους τελευταίους μήνες; Λες να ισχύουν τελικά οι υποψίες μου περί υιοθεσίας καθότι, όπως συχνά λέει ο φάδερ, καθόλου δεν τους μοιάζω; Λες να το ‘παθε το εγκεφαλικό η μάνα μου και να μου μείνει αμανάτι σαν το φίκο; 

Για τούτο το τελευταίο περισσότερο είπα να ανέβω εγώ τη σκάλα και να τους ψάξω. Ένα θα σας πω. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που κράτησε ο σεισμός η μανούλα είχε προλάβει να βάλει μπότες, μπουφάν, σκούφο, κασκόλ, γάντια, να πάρει αγκαλιά μια κουβέρτα και να πεταχτεί στο δρόμο. Μάγκες για αυτή της την ταχύτητα ή πρέπει να μπει στο Γκίνες ή να πάει στους επόμενους Ολυμπιακούς!

Ρεύμα εννοείται δεν είχαμε, αλλά ποιος χέστηκε για τη Forthnet και το wifi όταν έχει mobile internet στο υπερσύγχρονο φαμπλετάκι του; Κι όπως εσείς γκουγκλάρετε τώρα τι εστί φαμπλετάκι, έτσι κι εγώ έψαχνα να βρω τι δίνει η Ουψάλα για το σεισμό, για να πέσω πάνω στις πρώτες πληροφορίες για ζημιές σε μαγαζιά και σπίτια.

Φακ. Το μαγαζί. Κυρία και ψύχραιμη εγκαταλείπω τη φαμίλια στο έλεος του Εγκέλαδου και κατηφορίζω στη λεωφόρο να δω τι έχει απομείνει απ’ το βιβλιοπωλείο. Εγώ κι ο Γουλιέλμος της Μπάσκερβιλ να σώσουμε τα χειρόγραφα μέσα απ’ τα συντρίμμια! (Αφεντικό θέλω αύξηση. Τέλος).

Η νύχτα της Κυριακής βρήκε το μισό Λεγατέικο στα κρεβάτια του και το άλλο μισό στο αυτοκίνητο, ενώ ένας λεπτομερής έλεγχος από υπόγειο σε σοφίτα έφερε στο φως τη μια, μεγάλη, τραγική απώλεια. 16 μπουκάλια κρασιού, θύματα των 5,8 ρίχτερ (6 κατά την Ουψάλα) και της προσπάθειας μου να περιορίσω την κατανάλωση αλκοόλ από την Πρωτοχρονιά και δώθε!

Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον. Σ’ αυτή τη ζωή, ό,τι φάμε, ό,τι ΠΙΟΥΜΕ κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας παίδες!