Οι Δευτέρες της ζωής μου

Δεν είναι πως τις μισώ.

Απλά οι Δευτέρες για μένα είναι σαν τις μονές κάλτσες στο συρτάρι. Εκνευριστικές. Και όλιγον τι άχρηστες.

Παλαιόθεν η ύπαρξη τους κατέστρεφε τις πιο υπέροχες Κυριακές μου.

Διάβασε. Έχεις σχολείο αύριο. Μην ξενυχτήσεις. Έχεις δουλειά αύριο. Μην πιείς. (καλά αυτό δεν παίζει, άκυρο).

Είναι σκουντούφλικες και ύπουλες. Και καταστρέφουν και τις Τρίτες.

Γιατί υπάρχει πάντα εκείνη η ατελείωτη λίστα πραγμάτων που πρέπει να γίνουν και που κλασικά μετατίθενται για την επομένη.

Διότι τις Δευτέρες βαριέσαι. Απλά βαριέσαι.

Κι αν (τρώμε μεν) και τρωγόμαστε που δεν έχουμε τις αναλογίες της Bellucci είναι γιατί με Δευτέρα ούτε τ’ αμάξι δεν ξεκινάει, όχι δίαιτα.

Και να μου το θυμηθείτε. Και η Δευτέρα Παρουσία, αν πέφτει Δευτέρα, άθλια θα είναι. Και εργάσιμη!

(όχι τυχαία, το κείμενο για τις Δευτέρες μου, σας το ποστάρω Τρίτη!)