Λάθος πρώτο. Η επιλογή της μέρας.
Κυριακή.
Διότι φίλε μου, ο Θεός ο ίδιος,
μετά από μια βδομάδα δημιουργίας, Κυριακή την έριξε στις ξάπλες, εγώ το δόλιο
μετά από μια βδομάδα τρεξίματος σε μαγαζί, ιδιαίτερα (καθότι και προφεσόρα),
διαβάσματα και αϋπνίες, δε δικαιούμαι μια μέρα ξάπλας και τεντώματος με
μουσικές αγαπημένες – και τη μουρμούρα της μάνας μου, κλασικό παράσιτο
ραδιοφώνου;
Λάθος δεύτερο. Η επιλογή της ώρας.
15:56
Διότι τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι.
Αναπαύομαι. Ήτοι, χώνομαι κάτω από το πάπλωμα, βουτάω βιβλίο σένιο από το ράφι,
καταπίνω τα μπινελίκια που αβίαστα μου έρχονται στο στόμα για τις άθλιες
μουσικές επιλογές του γείτονα και αγνοώ παραδειγματικά το βόμβο της δόνησης του
κινητού (καθότι το έγκλημα ορθά μελετημένο κι οργανωμένο).
Λάθος τρίτο. Η ένταση και η
διάρκεια.
Διότι μεγάλε, όταν αποφασίζεις να
πας ακάλεστος στο πάρτυ, πιάνεις μια γωνία και κοιτάς να περάσεις απαρατήρητος,
στουμπώνοντας καναπεδάκια και free champagne όλο το βράδυ. Δε χτυπάς, δε βάρας, δε σπας τα πιατοπότηρα της
οικοδέσποινας, δεν κάνεις τον κακό χαμό το μαύρο.
Τούτα τα τρία θανάσιμα
αμαρτήματα, μ’ έκαναν να εγκαταλείψω άρον άρον τη βολή μου και να βρεθώ στον
κήπο αγκαλιά με το σκύλο, περιμένοντας ποιος από τους γονιούς μου τους αγαπητούς
θα αναζητήσει το πρωτοπαίδι του.
Του μπι κοντίνιουντ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου