Μαθήματα Γαλλικών

Ανατρέχοντας στην παιδική μου ηλικία, δυο πράγματα μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως μισούσα μέχρι θανάτου. Τα γαλλικά και τις μπάμιες. 

Και καλά οι μπάμιες ουδέποτε υπήρξαν ιδιαίτερα αγαπητές στο σπίτι μας, αντιλαμβάνεστε ωστόσο την απογοήτευση της μανούλας μου που, από την πρώτη στιγμή που της απίθωσαν το στρουμπουλό, φαφούτικο μωρό στην αγκαλιά, ονειρευόταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που θα μιλούσε με το «γ» και θα κλειδοκυμβάλιζε το Für Elise (για το φιάσκο του πιάνου θα σας μιλήσω εκτενώς άλλη φορά).

Φυσικά η εξέλιξη του θείου βρέφους ουδεμία σχέση είχε με τα όνειρα της έρμης μάνας που, ανήμπορη να αντιδράσει, το έβλεπε να εξελίσσεται σε ένα πρώτης τάξεως αγοροκόριτσο που ξαμολιόταν στις αλάνες, κλωτσούσε μπάλες, καβαλούσε BMX και μάθαινε να βρίζει σαν χαμάλης. Αξέχαστοι έχουν μείνει στη γειτονιά οι καυγάδες για τα φορεματάκια και τα λουστρινένια παπουτσάκια που έμεναν αφόρετα στα κουτιά και τις κρεμάστρες τους και τα δάκρυα που έχουν χυθεί για τα μαλλιά του τέρατος που επέμενε να τα θέλει «αλά γκαρσόν».

Το οποίο τέρας απεδείχθη ιδιαίτερα γλωσσομαθές, μετατρέποντας έτσι την απογοήτευση της μάνας σε συντριβή καθώς το παρακολουθούσε να προτιμά να αποστηθίζει κάτι λέξεις – σιδηρόδρομους να (με το συμπάθιο!) στα γερμανικά παρά να καταβάλει μια τόση δα προσπάθεια να μάθει ένα μερσί κι ένα βου λε βου όπως τόσα και τόσα καθωσπρέπει κοριτσάκια.

Ευτυχώς η δεύτερη κόρη της οικογένειας έβγαλε ασπροπρόσωπη τη μανούλα που περιχαρής κορνιζάριζε τα Ντελφ που της κουβαλούσε κι άφησε την πρώτη (βλέπε αγοροκόριτσο – τέρας) στην ησυχία της. Η οποία με τη σειρά της συνέχισε να απεχθάνεται τα γαλλικά και οτιδήποτε γαλλικό για τα επόμενα πολλά χρόνια...

Θα ήθελα να σας πω πως τη σχέση μου με τα γαλλικά την αποκατέστησε η αγάπη μου για την ποίηση καθώς δε θα ήταν δυνατό να αγαπώ τον Ελύτη και να συνεχίζω να αγνοώ τον Ελυάρ, ωστόσο για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να σας πω πως καταλυτικός στάθηκε ο διαβόητος αλκοολισμός μου. Διότι δε θα μπορούσα σε καμιά περίπτωση να θεωρούμαι κρασοκανάτα περιωπής χωρίς να έχω δοκιμάσει ένα Μπορντώ, ένα Καμπερνέ, ένα Μποζολέ βρε αδερφέ!

Έκτοτε βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να αποφασίσω να προσεγγίσω τα γαλλικά ως γλώσσα και ίσως να μην το είχα κάνει ποτέ αν μια σειρά συμπτώσεων δεν είχαν φέρει στη ζωή μου μια γλυκύτατη κοπέλα που δικαιούται να φέρει επάξια τον τίτλο της Δασκάλας με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Και για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας πω απλά πως στο πρώτο μάθημα, εκτός από το être και το avoir επέλεξε να μου διδάξει και Jacques Prevert.

Κι αν δεν σας αποκαλύπτω το όνομα της, είναι γιατί τους θησαυρούς πρέπει να τους ανακαλύπτει ο καθένας μόνος του...